Tijd om even terug te blikken op de muziek die me het voorbije jaar gedurende 365 dagen gezelschap heeft gehouden.

Laat ons beginnen bij het album dat mij absoluut het meeste heeft verrast. Daniel Lanois' nieuwe album ‘Heavy Sun’ kwam heel onverwacht op mijn Spotify-radar, maar reeds van bij de eerste beluistering was ik al verkocht. In volle corona-lockdown kwam de Canadees met een plaat die troost en hoop biedt. Het is weinigen gegeven om anno 2021 een gospel plaat te maken die niet klinkt alsof ze 50 jaar geleden werd opgenomen, maar Lanois’ muzikale genie komt hier belachelijk gemakkelijk mee weg. Heavy Sun klinkt tegelijkertijd vertrouwd als avant-garde en voelt aan als een warm deken voor een kille en donkere periode.

Nog in volle lockdown verblijdde ook Bob Dylan ons met alweer nieuw werk. ‘Murder Most Foul’, de eerste single van zijn album ‘Rough and Rowdy Ways’, sloeg bij mij in als een bom en liet me na de eerste beluistering sprakeloos achter. Na een carrière van ongeveer 6 decennia, voegt de meester nog maar eens een meesterwerk toe aan zijn repertoire. Thank you, Bob!

Van ‘Springtime in New York’, de recentste toevoeging aan Dylan’s legendarische ‘Bootleg Series’, ben ik minder onder de indruk. Op zich niet zo verwonderlijk, aangezien ‘His Bawbness’ in die periode sowieso niet echt in goede doen was. Toch staat er op deze Bootleg Series met ‘Too Late’ één nummer dat blijft plakken. De lyrics in dit nummer recycleerde Bob later in een paar fameuze songs, waaronder het fantastische ‘Foot of Pride’, maar deze try-out klinkt zo naturel en cool, dat ik er eindeloos naar kan blijven luisteren.

2021 was een jaar waarin ik Nederlandstalige muziek opnieuw naar waarde heb leren schatten. Ik ben natuurlijk al veel langer een Hazes-fan (senior, welteverstaan) en Herman Van Veen bewonder ik al sinds mijn jonge jaren. Maar dit jaar luisterde ik ook heel graag naar ‘Eerste Sneeuw’, een Vlaamse blues van Jan De Wilde, enkele klassiekers van Johan Verminnen of de stem van de onvolprezen Louis Neefs….

Verder heb ik me het voorbije jaar dankzij de covers en interpretaties van Dylan (Trilogy), Rod Steward (It Had To Be You), Bryan Ferry (As Time Goes By), Art Garfunkel (Some Enchanted Evening) en andere muzikale helden, enorm geamuseerd met de prachtigste songs uit de ‘Great American Songbook’, om dan terug te grijpen naar de oerversies van deze songs, zoals Frank Sinatra ze ooit heeft gezongen.

Kwamen verder ook geregeld langs met nieuw of al wat ouder werk:

• Elvis Costello: Look Now, Hey Clockface
• Fleet Foxes: Shore
• The Kinks: Arthur, Something Else
• Roy Orbison: The Monument Singles Collection
• Robert Plant & Alison Krauss: Raising Sand
• Marianne Faithfull: Broken English

Weinig of geen vrouwelijke artiesten tot nu toe, maar helemaal vergeten waren die het voorbije jaar allerminst. Cindy Lauper’s country-pop album uit 2016 ‘Detour’ was een heel aangename ontdekking, net als ‘The Best Is Yet To Come’, een compilatie-album met covers van Cy Coleman’s bekendste songs, met alleen maar vrouwelijke artiesten, waaronder Fiona Apple, Patty Griffin, Madeleine Peyroux en anderen.

Mijn favorieten van 2021:

Albums

• Heavy Sun — Daniel Lanois
• Rough and Rowdy Ways — Bob Dylan

Singles

• Murder Most Foul — Bob Dylan
• Too Late — Bob Dylan
• The Best Is Yet To Come — Patty Griffin
• When the World Was Young — Frank Sinatra
• PS: I Love You — Frank Sinatra
• Eerste Sneeuw — Jan De Wilde
• Laat me nu toch niet alleen — Johan Verminnen
• Aan het strand van Oostende — Louis Neefs

Heel benieuwd wat volgend jaar ons weer aan moois zal brengen…
Luc

Tags: Bob Dylan, Daniel Lanois, Frank Sinatra, Johan Verminnen, Jan De Wilde, Cy Coleman, Patty Griffin